Derdimiz dünya mı, ahiret mi? Allah rızası mı, nefsin sevdası mı? İlk olarak buna karar vermeliyiz.

Peygamber Efendimiz`in davet metodunu çok iyi bilmeli, kırmadan dökmeden sevdirerek herkesi

kucaklayan bir davet metoduna yani kolaylaştırma ve müjdeleyeci olma özelliğine sahip olmalıyız.

Psikolojik travma geçiren insanların yeri geldiğinde danışmanı, bekar gençlerin evlendirilmesi

hususunda arabulucu, aralarında kavga olan insanları barıştıran, sırrını bile emanet edebileceği güvenilir bir

dost, borcu olanın zor durumunu gidermek için zenginden para alıp fakire veren bir aracı, eşler arasındaki

kırgınlığı ve dargınlığı giderebilen bilge bir insan olmalıyız.

Noterlik vazifesinden tutun, sulh mahkemesine, psikiyatristlikten sosyologluğa,

hoca efendiliğinden tutun yani normal rehabilitasyonda çalışan bir uzman gibi, imam hatiplik böyle zorlu ve

zevkli bir görevdir. Çünkü biz hayatın bütün merkezinde ve alanlarında İslam’ın nefesinin olması

gerektiğine inanan insanlarız.

Cemaatin çocuklarıyla çocuk oluyorsunuz, dertleriyle dertleniyorsunuz, hastaları ve cenazeleriyle

ilgileniyorsunuz, düğünlerinde ve bayramlarında bu insanların yanında oluyorsunuz… Bundan daha zevkli

bir şey yoktur.

Allah’ı sevmeyen zaten itaat etmez ve Efendimiz’in sünnetine riayet etmez. İnsanları sevip onlara

değer vereceksin. Sevmeyi, sevilmeyi ve sevdirmeyi bilen insan huzurludur.

Yerine göre bir baba oğul, yerine göre abi-kardeş hem çok güzel hem de tarifi imkansız bir

Hastasıyla, cenazesiyle, düğünüyle, nikâhıyla, nişanıyla, sünnetiyle, hasılı hayatın her safhasında

onlarla iç içe olunmalı. Sadece vaaz ve namazla sınırlı kalınmamalıdır…

Sevgiye, sevmeye, sevilmeye, maddi ve manevi ilgiye ihtiyacı olan insanlardan bunları

esirgememek lazım.

Nefsimizin Allah’ı ve Allah’ın da bizim nefsimizi sevdiği kullarından olmak ümidiyle…